داشتن وب سایت به خودی خود دارای خوبی های هست که در نوشته چرا باید یک وبسایت شخصی داشته باشیم به آن اشاره کردم . اما موضوعی که در این جا به آن اشاره دارم در مورد ساختار های داشتن و مدیریت وبلاگ است سوال اصلی که شاید برای ما مهم باشد این است که اگر فرض کنیم وب سایت مون رو ساختیم باید چگونه و چه سبکی برای مدیریت اون بریم جلو که البته این سبک در مدل های مختلفی میتواند باشد خود من نیز سعی کردم برای هر یک از نوشته هایم از سبک های مختلفی استفاده کنم که در مسیر یادگیری آن را مطرح کردم .
چگونه در وبسایتمان نوشته کاربردی اضافه کنیم ؟
موضوعی که خودم در مواجه با وبلاگ نویس ها دیدم این هست که ساختار های متنوعی از نوشته ها را میتوان در وبلاگ ها پیدا کنیم ( از جمله درد دل تا تحلیل و حتی گلایه و نقد و … ) که البته تنوع ساختاری در این موارد بد نیست اما به نظرم عالی نیست .
فرض کنیم من یک موضوع برای نوشتن دارم و شروع میکنم نظرات خودم را در موردش گفتن ( از نقد گرفته تا تشویق) و بعد هم شروع میکنم به انتشار پست . همه چیز خوبه اما دلیل من از اشتراک این نوشته چه بوده ؟و چرا تصمیم گرفتم این پست رو انتشار بدم ؟( البته من نمیخواهم در مورد این بگم این کار اشتباه هست یا درست ) دارم در مورد عمیق بودن نوشته میگویم که قاعدتا از عمیق خواندن و نگاه 360 درجه به موضوعات است .
برای این که بتوانیم نوشته ها را ببرسی کنیم من آن ها را به چند دسته تقسیم کردم : ( البته که این دسته بندی سلیقه ای هست و هیچ گونه چارچوب و استاندارد خاصی ندارد )
در این نوشته ها تمام انچه که از یک موضوع میبنیم کاملا از دید و نگاه فرد بوده و در نوشته فرد همه انچه را که میخواهد حذف یا اضافه و با بولد و کم رنگ نشان میدهد مخاطب این دسته از وبلاگ ها هم معمولا هم بینش های 100 درصدی نسب به همان فرد خواهند بود و البته این که این هم بینشی شاید منجر به هم نظری درمورد نگاه کورکورانه یا کاملا عمیق به یک موضوع از گرایش سیاسی تا جهان بینی منجر شود .
نوشته های نیمه سلیقه ای
عموما بیشتر وبلاگ ها افراد در این دسته قرار میگیرند که برخی از مطالب از دسته اول و برخی نیز به موشکافی و تحلیل های عمیق موضوعات میپردازد که باز هم به نظرم بد نیست چون هم زندگی و هم تحلیل هایشان نسبت به موضوعات و علاوه بر آن تحقیقات خودشان را به اشتراک میگذارند. خوبی این وب سایت ها در پایداریشان هست و مخاطب های آن ها از افراد گذری و هم بینش تا افراد مخالف و دوستان و … را در نظر میگیرد .
نوشته های بدون سلیقه
شاید بتوان گفت کمترین دسته از وبلاگ های فردی همین افراد باشند ( البته اگر کپی پست کنندگان مطالب را از آن ها جدا کنیم ) این دسته از افراد مخاطبشان به ازای هر نوشته پیدا میکنند و لزوما در یک دسته یا یک گروه از افراد خاص در سبد مخاطبانشان ندارد از جمله این که این مخاطب ها نیز در مقام ها و نقش های مختلفی ممکن ظاهر شوند اما انچه که نمی اورند فیدبک است چون صرفا نوشته ها را مطالعه کرده و از منابع که جمع اوری شده تحلیل های درونی از برداشت های خودشان را ارائه میدهند و نویسنده نمیداند ایا انچه نوشته توانسته همه موراد را پوشش دهد یا خیر .
چرا با دو دسته نوشتن اول مخالفم ؟
شاید به نظر بیاد که خیلی خوب باشه که همه ادم های دنیا یک وب سایت داشته باشند و هر روز کلی مطالب سلیقه ای در گوگل پیدا کنیم اما این موارد چرا نادرست هست ؟
- لحظه ای فرض کنیم که همه افراد در کشور ما فقط هر کدام یک نوشته در مورد یک موضوع داشته باشند . فکر میکنید چه اتفاقی می افتد ؟ 80 میلیون نوشته که عمدتا شبیه هم بوده را خواندن هم سخت هست هم طاقت فرسا ( البته که این مقدار اگر نوشته داشته باشیم شخص خوشحال میشم چون هم بیگ دیتا خوبی هست و هم 80 میلیون نویسنده داریم که دست به قلم برای منسجم کردن افکارشان شدند )
- محتوا ها عمیق در جریان محتوا های سطحی گم میشود ، همان که این اتفاق در حال افتادن هست کافیه نگاهی به تلگرام یا اینستاگرام بی اندازید تا درک کنید چه مقدار مطالب ها کوتاه و سطحی جای مطالب عمیق و جالب را گرفته ( شخصا به عنوان کسی که یک شرکت در ضمینه تبلیغات در شبکه اجتماعی داشتم میتوانم بگوییم رفتار کاربران در شبکه های اجتماعی خیلی متفاوت تر از ان چیزی هست که در شبکه یا گروه های واقعی یا فضای دیجتال میتوان دید)
- خوردن زمان یکی دیگه از مشکلات محتوا سلیقه ای است انچه که محتوا سلیقه ای ایجاد میکند عمق ندارد و فرد زمان زیادی را صرف اشتباهات دیگران و یا تحیلی های دیگران میکند . همان که خودم قبل این که نویسنده باشم قبل از آن خواننده هستم و همیشه نیز در حجم عظیمی از مطالب در زمان کم به نسبت موضوعات متنوع گرفتارم و سعی میکنیم اعتبار نوشته و نویسنده و … را قبل از خواندن متن کمی ملاحضه کنیم اما انچه که جذاب کننده است این ایده های جدید ار اشتراک گذاری سلیقه ها هست که نمیتوان از آن گذشت
ننوشتن خودش مشکل دارد اما راه حل برای مشکلی که می بینم چیست ؟
نمیگویم که حتما همه ما حتی خودم همیشه از جمله دسته سوم باشیم چون یک مجموعه مثلا متمم اگر در دسته سوم باشد مشکلی ندارد اما همین که سعی و تلاش مان در نوشتن درست باشد خودش خیلی خوب خواهد بود و در کنارش هم این موارد میتوان با عنوان عناصر اضافه یا نمک مجلس اضافه کرد. در هرصورت وب بزرگترین اکوسیستمی هست که قابلیت کنترل آن دست ماست . شاید نگرانی من وبلاگ نویس که شاید در سئو جهانی از میلیون هم ان طرف تر باشد خیلی تاثیری روی جایی نگذارد اما حس میکنم ایده خوبی برای اشتراگ گذاری با هر کسی این حداقل این مطلب را میخواند باشد.
دلیل خود من برای وب سایت ( وبلاگ) داشتن را میتوان در تصویر زیر دید من قبلا درس مدیریت زمان متمم را خواندم و در آن نیز با اورنوت آشنا شدم و حس کردم واقعا وب سایت شخصی من همین اورنوت هست چون هم ساده و سهولت و بدون دردسر میتوانستم افکارم را در آن منسجم کنم .
اما موضوع از جایی اغاز شد که فقر مجتوا در کار های من موج میزد . مشکل ان نبود که ریسرچ ها ضعیف بود ، که نمیشد همه رسرچ ها را منسجم و دسته بندی کرد و طبقه بندی شده همه ی ان ها را نگه داری کرد. چون سوالم این بود که خب یه بار میرم و میخونم و درک میکنم نیاز به نگهداری و رجوع به آن ها شاید برای من 10 درصد باشد .
بنابراین با اضافه شدن انواع مدل نوشته ها در چهارچوب های مختلف فهمیدم که نیاز مند منابع نیز هستم ، منابع تجمیع شده و ایده هم این بود که چه خوب میشد که وقتی میخواهم در مورد یک چیز بدونم به منابع قابل اعتماد و مشخصی که همه جوانب کار نشان میدهند مراجعه کنم .
همینطور این که چکیده تحلیل های مختلف رو جمع کنم البته که کمی از این حرف محقق شد اما هم نگه داری این موراد و هم اشتراک گذاری این موارد من را برای ایجاد یک وب سایت مصم تر کرد (که البته همان که گفتم کمی هم نظرات + ایده هایم نیز در آن دخیل است )
نگهداری فایل ها و توسعه منبع رشد و یادگیری و همین طور گزارش های عملکرد که تجربه را بیان میکند و تحلیل های مخاطب از جمله موضوعات مهم در انلاین بودن است
