چند ماهی از جنگ می‌گذرد، اما هیچ‌چیز بهتر نشده است. در خیابان که قدم می‌زنی، ناامیدی را در چهره یک نفر حتی رندوم که میبینی حالت بد میشود. لااقل گربه‌ها قبلاً شادتر بودند؛ این اواخر به‌سختی می‌توان گربه‌ی شادی پیدا کرد. انگار آن‌ها هم تفاوت بین یک محیط شاد و غمگین را می‌فهمند. این روزها دارم به جمع کسانی می‌پیوندم که رنج و مشکلات را می‌بینند اما بی‌تفاوت از کنارش عبور می‌کنند. همیشه برایم سوال بود که چطور یک انسان …
دسته: گاه‌نوشته‌ها
→
در این دسته از گاه نوشته ها به پست ها و نوشته های که مربوط به هیچ از موضوعات اصلی سایت نیستن و یا دسته بندی خاصی برایشان وجود ندارد پرداخته میشود .
نمی‌دونم شما هم این حس رو دارید یا نه، ولی من هرچی بیشتر به دور و برم نگاه می‌کنم، حس می‌کنم اوضاع یه جورایی آشناست. انگار دارم یه فیلم تکراری می‌بینم. آدم‌های تندرو و رهبرهای رادیکال روز به روز بیشتر میشن، همه از هم عصبانی‌ان و دنبال مقصر می‌گردن. هر وقت داستان‌های قبل از جنگ جهانی دوم رو می‌خونم، می‌بینم اون موقع هم دقیقاً همین‌جوری شروع شد. یه عده آدم افراطی تو آلمان و چند جای دیگه پیدا شدن و …
چند روزی هست بعد از 40 روز کار مداوم از 4 صبح یکم خلوت شدم. در جستجوی یک سریال باکیفیت، به سراغ فهرست IMDb رفتم و با شوگون مواجه شدم. راستش را بخواهید، در ابتدا تصور نمی‌کردم که یک مینی‌سریال بتواند چنین نمره بالایی کسب کند. اما وقتی متوجه شدم که داستان آن بر اساس رویدادهای واقعی و نقطه‌ای عطف در تاریخ ژاپن است، علاقه‌ام شدم کامل ببینمش. شیوه تماشای من نیز به صورت پیوسته (Binge-watching) بود تا جزئیات داستان …
در دو سال گذشته، با هر یک از نزدیکانم که صحبتی عمیق در مورد شرایط مملکت داشتیم، موضوع جنگ را مطرح می‌کردم. تا ۱۲ روز پیش، واقعاً کسی حرفم را جدی نمی‌گرفت؛ کماکان نزدیکانم حرف‌هایی که الان می‌زنم را هم جدی نمی‌گیرند :). من «مطهری نیا» نیستم که شاید بعداً حرفم به جایی برسد؛ تنها خودم از گفته‌هایم لذت می‌برم. همین الان که این متن را می‌نویسم، بعد از ۱۸ ساعت کار مداوم، آمده‌ام تا بنویسم (راستش چشمانم می‌سوزد) و …
«من فکر می‌کنم مهم‌ترین کاری که در سی‌سالگی باید در نظر بگیرم، واکنش نشان دادن یا ندادن به موضوع‌های مختلف است. از صبح که بیدار می‌شوی، زندگی‌ها و آدم‌های مختلفی را میبینی و فکر می‌کنم اگر بتوانم تا دهه چهلم زندگی بر واکنش‌هایم تمرکز کنم، احتمالاً اشتباهاتم کمتر شده باشد. شاید هیاهوی جوانی از بیست تا سی‌سالگی تنها فایده‌اش این باشد که به تو جسارت می‌دهد تا روی ایده‌هایت بیشتر کار کنی، از اشتباه کردن نترسی و نسبت به اتفاقات …